Πολιτικές εκλογές αρχηγού και Survivor: το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ
Πάλι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς να το κάνουμε αλλιώς, αφού είναι το μόνο κόμμα που προσφέρει θέαμα, άφθονο μέσα στο καλοκαίρι; Στη ΝΔ επικρατεί βαρεμάρα, ενώ στο ΠΑΣΟΚ το ραντεβού με το θέαμα πηγαίνει για Σεπτέμβριο – Οκτώβριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, όπως και το «Δελφινάριο» που γιορτάζει εφέτος τα «20 χρόνια Μάρκος Σεφερλής» είναι τα μόνα πεδία που προσφέρουν ακόμη θέαμα και γέλιο.
Τυχαίος ο παραλληλισμός, βέβαια…
Από χθες, η φίλη μου η Όλγα ξεκίνησε το «κίνημα της κάλπης». Εκλογές, εδώ και τώρα για αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησαν κάτι «συνήθεις ύποπτοι», ο Φάμελος και ο Φαραντούρης και σιγά – σιγά βλέπω το «Κίνημα» να δυναμώνει και να «γιγαντώνεται».
Να το ξεκαθαρίσουμε. Το αίτημα μάλλον είναι δίκαιο, αφού κρίνεται ως αναγκαίο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια στελέχη δεν θέλουν να βλέπουν τον Κασσελάκη και ο Κασσελάκης από την άλλη πλευρά δεν τους αντέχει. Επειδή λοιπόν στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και τα λοιπά στερότυπα, ας μιλήσει ο κυρίαρχος λαός.
Κάπου όμως εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Και στο Survivor ο λαός αποφασίζει και στο τέλος βγαίνει ο νικητής. Να το κάνουμε λοιπόν Survivor, να φωνάξουμε τον Ατζούν που έχει τα δικαιώματα και να βγάλουμε και κάτι; Είναι μια πρόταση…
Ή να κάνουμε πραγματικές και κυρίως πολιτικές εκλογές; Όπερ σημαίνει ο κάθε υποψήφιος να φέρει μαζί και την ατζέντα του. Αν θέλει τη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ, αν πιστεύει ότι ήρθε η ώρα για το μεγάλο αντίο στον ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει νέο κόμμα και με ποιο όνομα, αν βλέπει προς το κέντρο ή την αριστερά, αν πιστεύει ότι η πορεία από το 2012 ολοκληρώθηκε, ο κύκλος έκλεισε ή έχουμε ακόμη χιλιόμετρα να διανύσουμε, τι γνώμη έχει για τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πώς βλέπει να ξαναγίνεται η κεντροαριστερά κυβερνητική δύναμη και άλλα πολλά.
O ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα βαθύ υπαρξιακό ζήτημα το οποίο περιλαμβάνει τη φυσιογνωμία του, την ταυτότητά του, τον πολιτικό του προσδιορισμό, την τοποθέτησή του στην πολιτική ζωή, το «τι είναι» και το «τι δεν είναι». Όμως για όλα αυτά, η σιωπή είναι χρυσός. Άρα εκλογές αρχηγού, έτσι χωρίς νόημα, μέχρι τελικής πτώσης.
Εκλογές αρχηγού λοιπόν με πολιτικό πρόγραμμα και κυρίως σαφείς απαντήσεις στο ερώτημα αν εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μέλλον ή θα ψάξουν ένα μέλλον χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό ξεχνούν να βάλουν οι φίλοι από το «Κίνημα της κάλπης». Ας το προσθέσει λοιπόν ο Στ. Κασσελάκης. Τον δρόμο για τη Ρόδο τον γνωρίζει…
Το γεγονός ότι το «Κίνημα της κάλπης» ξεχνά αυτή τη λεπτομέρεια, ασφαλώς δεν είναι τυχαίο. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πάσχουν από ένα βαρύ «προπατορικό αμάρτημα». Ξέχασαν από το 2019 και μετά να κάνουν Πολιτική. Γιατί επέλεξαν να ασχολούνται με οργανωτισμούς, αξιώματα, ίντριγκες και «μαχαιρώματα». Όλα βαθιά, απολιτικά και αντιπολιτικά.
Οι περισσότεροι έκαναν για 5 χρόνια αντιπολιτευτική καριέρα «βρίζοντας τον Μητσοτάκη» και νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο σχεδιάζουν πολιτική – τρομάρα τους.
Τον είπαν ακροδεξιό, κλέφτη, απατεώνα, δοτό, γόνο, κληρονόμο, φλώρο, κολλεγιόπαιδο, παλιόπαιδο, παλιοχαρακτήρα, μέχρι που υιοθέτησαν σαν το απαύγασμα της πολιτικής σκέψης, εκείνο το… μεγαλοπρεπές «Μητσοτάκη γα…σαι». Και τον περίμεναν να πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Τελικά το σκορ έγραψε 41% ο Μητσοτάκης, 17% τα «good fellas». Μήπως έβαλαν μυαλό; Σιγά, απλώς κατέληξαν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι «ο λαός έχει το δικαίωμα να σφάλλει».
Τα μεγάλα πεδία της Πολιτικής, οι αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, οι νέες κοινωνικές διαστρωματώσεις, οι γεοπολιτικοί σεισμοί, η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, ο μαρασμός της Ευρώπης, ο εκφυλισμός των παλιών ταυτοτήτων «Δεξιά» και «Αριστερά» συνεχίζουν να αποτελούν απαγορευμένη ζώνη συζήτησης και προβληματισμού για τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το αίτημα «διπλασιάστε τους μισθούς, επιδόματα σε όλους, προσλήψεις παντού» παραμένει ακόμη η μήτρα των πολιτικών τους προτάσεων. Μαζί με τα ευχολόγια και τις προσευχές για μια νέα μεγάλη κεντροαριστερά, η οποία «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θα’ ναι».
Για να τελειώνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή θα ξαναστήσει κάλπες για εκλογή αρχηγού. Το ερώτημα είναι: αντέχουν κανονικές εκλογές, με σοβαρά διακυβεύματα και ανοιχτή πολιτική ατζέντα ή θα φωνάξουν τον Ατζούν;
Οι απαντήσεις στην πράξη.
