Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Με ανοιχτό το στόμα έχει μείνει ο δυτικός πολίτης με αυτά που εκτυλίσσονται προεκλογικά στο δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ, με τις εξαγγελίες της υποψήφιας και επίσημα πλέον προέδρου, Κάμαλα Χάρις. Μεταξύ άλλων, πρότεινε ένα πρόγραμμα κατασκευής σπιτιών με βοήθεια 25.000 δολαρίων και είπε ότι προτίθεται και να διαγράψει το ιατρικό χρέος των Αμερικανών που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Βέβαια, όλα αυτά, όπως και κάθε άλλος λαϊκιστής πολιτικός μας είπε πως θα τα χρηματοδοτήσει με τι; Με τι άλλο.. Mε έλεγχο των τιμών και αύξηση της φορολογίας κατά 40% – 28% από 21% που είναι σήμερα! Και φυσικά θα συνεχίσει πιστά να ακολουθεί και να στηρίζει την woke ατζέντα και πράσινη συμφωνία.
Στο πλαίσιο φαντάζομαι της woke ατζέντας, η Χάρις δεν δίστασε ακόμα και να αλλάξει το όνομα στον πληθωρισμό. Η λέξη «πληθωρισμός» είναι απαγορευμένη, μας είπε. Τη θέση της παίρνει «το κόστος ζωής». Προσέξτε… δεν μιλάμε για την Ελλάδα, όπου το δεξιό έγινε απλά και εύκολα κεντροαροστερό, ούτε καν για την σημερινή φιλελεύθερη αριστερά Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιλάμε για την μητρόπολη του καπιταλισμού και δυτικού πολιτισμού!
Έτσι, σε συνέχεια των ευρωεκλογών οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν εμπλακεί σε έναν ανταγωνισμό παρακμής. Οι δύο ηγέτιδες πολιτείες της Δύσης μοιάζουν ανίκανες να αντιμετωπίσουν το χρέος και έχουν υποστεί μεγάλες επιβαρύνσεις του ελλείμματος. Το ίδιο ανίκανες μοιάζουν να διαχειριστούν το ενεργειακό ζήτημα, τον πληθωρισμό, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, την εσωτερική ασφάλεια, τον άνευ ορίων δικαιωματισμό και την αδυναμία ενσωμάτωσης μειοψηφιών, κυρίως μουσουλμανικών, στις δυτικές κοινωνίες.
«Οι πολιτισμοί», έλεγε ο Άρνολντ Τόινμπι ιστορικός και φιλόσοφος του 20ου αιώνα, «δεν φονεύονται, αυτοκτονούν». Έτσι και η αυτοκτονία της Δύσης συντελείται με την απώλεια των δικών της κοινών αξιών (ορθολογισμό, δημοκρατία, κράτος δικαίου, οικονομία της αγοράς, ανθρώπινα, θεμελιώδη δικαιώματα, κυριαρχία της επιστήμης, κ.λπ.). Η Δύση παρουσιάζεται ανορθολογική και ανίκανη να διατηρήσει, να σεβαστεί, και ακόμη λιγότερο να ενισχύσει τους θεσμούς που δημιούργησε.
Ο αμοραλισμός υπονομεύει ακόμα περισσότερο τις δομές και το πνεύμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης και εμφανίζεται ανίκανη να ασκήσει εξουσία, καθιστώντας την σήμερα περισσότερο το πρόβλημα παρά τη λύση. Ξέρουμε από που ερχόμαστε, αλλά δεν ξέρουμε που πάμε. Με την προοδευτική πολιτική τα κενά συνθήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, της Χάρις, θα καταπατηθούν προοδευτικά με την εξαφάνιση της υλικής ευημερίας.
Και παρά τα συνθήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το συνέδριο των δημοκρατικών ανέδειξε την λατρεία του πλούτου και της «μεγάλης ζωής», που συνδέεται μάλιστα με την περιφρόνηση προς την κοπιώδη, γεμάτη «αίμα και δάκρυα» παραδοσιακή εργασία. Οι influencer ηγέτες των δημοκρατικών χωρίς σχεδόν να σηκώσουν το δακτυλάκι τους κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια ετήσια έσοδα, την ίδια στιγμή που στην παλιομοδίτικη «πραγματική οικονομία», κάποιος κερδίζει κάποιες χιλιάδες δολάρια. Ο τρόπος αυτός έχει αλλάξει άρδην την κοινωνική εκτίμηση για το νόημα της εργασίας και των επενδύσεων, αλλά και για τις αξίες στις οποίες θεμελιώνονται αυτές. Οι πολιτικοί αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν τις ανάγκες εκείνων που χύνουν «αίμα και δάκρυα» για να επιβιώσουν και προφανώς να τους παράσχουν αποτελεσματικές λύσεις στην καθημερινότητα τους. Και όλο αυτό, φυσικά, σε βάρος της «πραγματικής οικονομίας».
Με την εμμονή της δε να συνεχίζει να κλιμακώνει τις πιέσεις της κατά της Ρωσίας – υποσχέθηκε πως θα σταθεί «σθεναρά στο πλευρό της Ουκρανίας και των συμμάχων μας στο NATO» και δεν θα γίνει «φίλη δικτατόρων» -, πολύ φοβάμαι ότι ο πυρηνικός πόλεμος θα πάψει να είναι αποκύημα της φαντασίας, φέρνοντας στην μνήμη μας την ρήση του Αϊνστάιν: «Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες, τόξα και βέλη».
Όπως δείχνει η ιστορία, οι μεγάλοι ηγέτες είναι οραματιστές, ενώ παράλληλα έχουν το θάρρος να στηρίζουν τις πεποιθήσεις τους. Μελετούν το πεδίο της μάχης, κατανοούν την ανθρώπινη φύση, προσεύχονται, όταν αυτό βοηθεί, και πάνω απ’ όλα αναλαμβάνουν δράση. Και όταν δρουν, συχνά πηγαίνουν κόντρα στην «κρατούσα λογική». Η ικανή ηγεσία είναι πολλές φορές ένας πολύ μοναχικός δρόμος. Και με την εκλογή της Χάρις αυτό φαίνεται να λείπει περισσότερο από ποτέ στην μητρόπολη του καπιταλισμού και δυτικού πολιτισμού.
Η φράση του τίτλου θα μπορούσε άνετα να έχει ειπωθεί από την Χάρις, αλλά την πρόλαβε ο Ι. Λένιν, πατέρας της Οκτωβριανής επανάστασης, στον οποίο και ανήκει. Μ΄ αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην μητρόπολη του καπιταλισμού με την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού όπως τον ξέραμε θα κρυφογέλαγε ειρωνικά.
