Παλιές καραβάνες

Στο συνέδριο του «Economist» εμφανίστηκε ξανά ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και νυν υφυπουργός Ενεργειακών Πόρων του αμερικανικού ΥΠΕΞ, με την παρέμβασή του να στέκεται (πού αλλού;) στις «δυνατότητες» που παρουσιάζονται στον τομέα των υπεράκτιων αιολικών πάρκων στο Αιγαίο. Ενος πρότζεκτ δηλαδή που αξιοποιείται στη συζήτηση για τις διευθετήσεις στο Αιγαίο με ΝΑΤΟική βούλα. Οπως είπε άλλωστε ο Πάιατ, μέσα από τη συνεργασία στον τομέα της Ενέργειας διευκολύνεται ο «επαναπροσδιορισμός» των σχέσεων μεταξύ των κρατών στην περιοχή. Η συνεργασία στα ενεργειακά πρότζεκτ, ανέφερε ακόμη ο ίδιος, αποτελεί κρίσιμο συστατικό στις σχέσεις τόσο εντός της ευρωατλαντικής συμμαχίας, όσο και με τους συμμάχους και εταίρους της, και θύμισε πως ο ίδιος έχει εργαστεί σε αυτόν τον τομέα τόσο από τη θέση του πρέσβη όσο και από την τωρινή του. Το αφήγημα ότι η συνεργασία στα Ενεργειακά χτίζει ευρωατλαντικές «φιλίες» δεν είναι καινούργιο. Οταν ο Πάιατ ήρθε στην Ελλάδα το 2016, είχε ξεκινήσει και ο αγωγός ΤAP που φέρνει αζέρικο φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω της Τουρκίας και της Ελλάδας. Τόσο ο ίδιος όσο και διάφοροι άλλοι «καλοθελητές» αναμασούσαν το αφήγημα, ιδιαίτερα στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, πως ο αγωγός, που θα καταστήσει την Ελλάδα και την Τουρκία ενεργειακούς συνεργάτες σε ένα πολύ σημαντικό για την Ευρώπη πρότζεκτ, θα φέρει «ασφάλεια» στην περιοχή. Το τι ακολούθησε μετά το 2020 που ξεκίνησε τη λειτουργία του ο αγωγός στα Ελληνοτουρκικά είναι γνωστό, ιδιαίτερα στον Εβρο, εκεί που ο αγωγός συνδέει την Ελλάδα και την Τουρκία. Ο,τι και να λένε τέτοιες παλιές …καραβάνες στις επικίνδυνες διευθετήσεις, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Τα πρότζεκτ που προωθούν οι Ευρωατλαντικοί στην περιοχή και έχουν στο επίκεντρο τη «συνεκμετάλλευση» δεν εγγυώνται ούτε την ασφάλεια ούτε την ειρήνη. Αντίθετα, στρώνουν το έδαφος για τους επόμενους γύρους των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.