Οι αναφορές του Αλέξη Τσίπρα στο διεθνές πολιτικό σκηνικό δεν ήταν λίγες, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του με την οποία έκλεισε η εκδήλωση του Ινστιτούτου που φέρει το όνομα του. Με αφορμή μάλιστα την απονομή του βραβείου για την Ειρήνη στους κινηματογραφιστές από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, η παρέμβαση Τσίπρα ξεκίνησε ακριβώς από εκεί και όσα τραγικά συμβαίνουν στη Γάζα.
Κυρώσεις
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι μερικές μέρες πριν, ο ίδιος είχε προτείνει -κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβουλίου της Ευρώπης- να υπάρξουν κυρώσεις κατά του Ισραήλ. Η πρόταση Τσίπρα τελικά απορρίφθηκε με τον πρώην πρωθυπουργό να μην υπογράφει στο τέλος της συνεδρίασης τη Διακήρυξη του Συμβουλίου.
Αφήνοντας τη Γάζα, η ομιλία Τσίπρα κινήθηκε στα όσα συμβαίνουν και τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, εκεί που όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς και του Εθνικισμού έχουν κυριαρχήσει περισσότερο από πέρυσι, όταν στην αντίστοιχη εκδήλωση υπήρχαν αναφορές για την ύπαρξή τους.
«Η επανεκλογή του Προέδρου Τραμπ δεν επηρεάζει απλά τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ανατρέπει το ίδιο το πλαίσιο στο οποίο οικοδομήθηκαν οι διεθνείς σχέσεις μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ιδίως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο», είπε ο κ. Τσίπρας, συμπληρώνοντας ότι «νομιμοποιεί θέσεις και πολιτικές που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα επανέρχονταν στις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες».
Ακροδεξιά άνοδος
Οι αναφορές στον Τραμπ αλλά και στους πρωτοπόρους του ακραίου φιλελευθερισμού, όπως ήταν ο Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και η διακυβέρνηση Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία, αποτέλεσαν την αρχή ενός επιχειρήματος από τον πρώην πρωθυπουργό για τη αργή μεν, σταθερή δε, άνοδο της ακροδεξιάς στη Δύση.
Κατά συνέπεια μόνο τυχαίες δεν ήταν και οι αναφορές του στην παγκόσμια οικονομική κρίση και στο γεγονός ότι ουδείς από τους συντελεστές της δεν τιμωρήθηκε στις ΗΠΑ, τουναντίον σήμερα κάποιοι εξ αυτών βρίσκονται στο πλευρό του προέδρου Τραμπ. Ομοίως είχαν ιδιαίτερο συμβολισμό τα όσα είπε για τη μεγαλύτερη μεταναστευτική κρίση που γνώρισε ο πλανήτης τα τελευταία 70 χρόνια και την αποτυχία των κομμάτων εξουσίας να τα διαχειριστούν όλα αυτά με τη μέγιστη σύνεση.
Τούτων δοθέντων δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι αναφορές στην ελληνική κρίση και στην κατάσταση που κλήθηκε να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση την κρίσιμη περίοδο του 2015. Όπως επίσης κι άλλα κορυφαία γεγονότα που συμβαίνουν είτε στη γειτονιά μας (φυλάκιση Ιμάμογλου στη γειτονική Τουρκία) ή η αποτυχία των χειρισμών του ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό ζήτημα.
Κάνοντας έναν απολογισμό της ομιλίας Τσίπρα σε σχέση με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, θα έλεγε κανείς ότι ο πρώην πρωθυπουργός επιχείρησε γι’ άλλη μια φορά να δώσει ερμηνείες της μεγάλης εικόνας, αποφεύγοντας την παραμονή στον ελληνικό μικρόκοσμο.
Ενώνει φωνές
Η προσπάθεια να ενώσει φωνές όμοιες με τις δικές του, φέρνουν μνήμες 15 χρόνων πριν όταν ο ίδιος, νεότερος τότε και με την ανάλογη πολιτική ορμή επιχειρούσε να ενώσει τις φωνές του κατασυκοφαντημένου ευρωπαϊκού νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) απέναντι στις νόρμες της σκληρής Ευρώπης (βλέπε Σόϊμπλε, Ντάισεμπλουμ) μαζί με το εγχώριο αντισύριζα μέτωπο που φώναζε «βάστα Γερούν».
Όμως το 2025 δεν είναι 2011 ή 2012. Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι έκτοτε και ο πρώτος που δεν είναι ίδιος είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος στα χρόνια που ακολούθησαν κυβέρνησε και κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια τεράστια κρίση ως πρωθυπουργός. Ομοίως, η Ακροδεξιά το φαινόμενο της οποίας τον ανησυχεί τόσο δεν είναι επίσης ίδια.
Δυσδιάκριτα
Τα τάγματα εφόδου ανήκουν στο παρελθόν και οι σιδερογροθιές των φασιστών έχουν αντικατασταθεί από μεταξωτές γραβάτες. Η Ακροδεξιά και οι εκπρόσωποί της κάθε στιγμή που περνάει γίνονται όλο και πιο mainstream στο πολιτικό σύστημα και τα όρια με τα υπόλοιπα κόμματα της συντήρησης γίνονται κάτι παραπάνω από δυσδιάκριτα.
Εκτός αυτών, ποιός θα περίμενε ότι το έτος 2025 διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί των ΗΠΑ όπως ο Σαντέλ ή ο Έπστιν θα μοιράζονταν με τόση αγωνία τις σκέψεις τους για το μέλλον του κόσμου, σε μια εκδήλωση ενός πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας; Ποιός θα περίμενε ότι ο Μπέρνι Σάντερς, αυτή η εμβληματική φυσιογνωμία των Δημοκρατικών των ΗΠΑ θα αναφωνούνε ότι αυτό το συνέδριο θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό;
Ακούγεται η φωνή του Τσίπρα στο εξωτερικό; Σίγουρα ναι, ακούγεται είναι η απάντηση. Αν και αρκετοί εντός των τειχών δείχνουν να θέλουν να ακουστεί η φωνή του περισσότερο στο εσωτερικό…