Το χθεσινοβραδινό ρεσάλτο των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία του στολίσκου Global Sumud Flotilla, που κατευθύνονταν προς τη Γάζα με σκοπό να σπάσουν τον αποκλεισμό και να παραδώσουν ανθρωπιστική βοήθεια, δεν εξέπληξε κανέναν.
Επιθετική ενέργεια
Η επιθετική αυτή ενέργεια, 70 ναυτικά μίλια έξω από τη Γάζα, εναντίον της μεγαλύτερης αποστολής που έχει αποπλεύσει από την Ευρώπη προς τον μαρτυρικό αυτό τόπο –με περισσότερα από 45 πλοία και περίπου 500 επιβαίνοντες, ανάμεσά τους μέλη του Ευρωκοινοβουλίου όπως η παλαιστινιακής καταγωγής γαλλίδα ευρωβουλεύτρια Ρίμα Χασάν, εθνικοί βουλευτές όπως η Πέτη Πέρκα, αλλά και ακτιβιστές όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ και ο Μάντλα Μαντέλα– προκάλεσε ήδη από χθες διεθνείς αντιδράσεις.
Αυθόρμητη συγκέντρωση ξέσπασε έξω από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, σιδηροδρομικοί σταθμοί αποκλείστηκαν στην Ιταλία και στη Γερμανία, ενώ διαδηλώσεις οργανώθηκαν σε Αργεντινή, Άγκυρα και Τυνησία. Τραγική ειρωνεία: το παράνομο ρεσάλτο συνέβη την παραμονή του Γιομ Κιπούρ, της «Ημέρας της Εξιλέωσης», της ιερότερης εβραϊκής γιορτής.
Οι υπουργοί Εξωτερικών της Γαλλίας και της Ιταλίας έσπευσαν να επικοινωνήσουν με τις ισραηλινές αρχές απαιτώντας εγγυήσεις για την ασφάλεια των πολιτών τους. Η Αθήνα, αντιθέτως, περιορίστηκε στην κοινή δήλωση Γεραπετρίτη–Ταγιάνι πριν την πειρατεία, και χρειάστηκε να ξημερώσει για να εκδοθεί ανακοίνωση από το νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας.
Ανακοίνωση
Ανακοίνωση που, ενώ αφορά 27 Έλληνες και Ελληνίδες επιβαίνοντες, αρκέστηκε σε «διαβήματα» –ούτε καν αυστηρά– και στη διαβεβαίωση πως «θα γίνουν οι προβλεπόμενες ενέργειες» και «θα παρασχεθεί προξενική συνδρομή». Ένα κείμενο χλιαρό, σχεδόν απολογητικό, απέναντι σε ένα ρεσάλτο, εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει στοιχειώδης υπεράσπιση.
Είναι εξόχως προβληματικό μια χώρα όπως η Ελλάδα, που στις διαχρονικές της αντιπαραθέσεις με την Τουρκία επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, να αποσιωπά τις κατάφωρες παραβιάσεις του Ισραήλ σε διεθνή ύδατα. Η διεθνής νομιμότητα την οποία επικαλούμαστε, όταν μας συμφέρει, δεν μετρά όταν πρόκειται για το Ισραήλ λόγω της «στρατηγικής συμμαχίας»;
Κατανοούμε ότι έτσι πυροβολούμε τα πόδια μας; Και αν η «μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή» μπορεί να απαγάγει ευρωπαίους πολιτικούς και πολίτες, τι μήνυμα στέλνουμε σε χώρες που ούτε καν αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκρατίες;
Περί γενοκτονίας
Όλα αυτά τα ερωτήματα θα είχαν νόημα αν ο πρωθυπουργός δεν θεωρούσε «πολύ βαρύ» τον όρο γενοκτονία. Θα είχαν νόημα αν δεν ανήκαμε στη μειοψηφία των χωρών που δεν έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Θα είχαν νόημα αν κορυφαίος υπουργός δεν έγραφε εν μέσω λιμού και σφαγής με 65.000 νεκρούς δεν έγραφε έκθεση ιδεών με τίτλο «γιατί θαυμάζω το Ισραήλ».
Θα είχαν νόημα αν ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν κατηγορούσε την αντιπολίτευση, που μιλά για τη θηριωδία, ότι υπονομεύει τη «στρατηγική συμμαχία».
Αλλά όλα αυτά τα ερωτήματα καταλήγουν σε μια απάντηση: ζούμε σε μια χώρα που θυσιάζει τη διεθνή νομιμότητα και την ίδια της την αξιοπρέπεια στον βωμό μιας συμμαχίας. Και κάθε φορά που σωπαίνουμε, επιβεβαιώνουμε ότι η σιωπή μας είναι συνενοχή.