Ο κόσμος τους…

Το σκηνικό στην ισραηλινή Βουλή, όπου ο Τραμπ εκφώνησε την «ιστορική ομιλία» του, ήταν σκέτη αναγούλα. Ο σφαγέας Νετανιάχου θύμιζε τον «Χλαπάτσα» της παλιάς καλής τηλεοπτικής σειράς, «έρποντας» και «γλείφοντας» τον «πολυχρονεμένο» Τραμπ που «κατάφερε όσα δεν κατάφερε κανένας άλλος». Αλήθεια όμως, αν το Ισραήλ «πέτυχε όλους τους πολεμικούς στόχους του», όπως λένε, τότε γιατί τόση ευγνωμοσύνη για την κυβέρνηση Τραμπ, που μεσολάβησε για την εκεχειρία και την απελευθέρωση των ομήρων; «Απόλαυση» ήταν και ο αρχηγός της …κεντρώας αντιπολίτευσης. Στην ομιλία του σκόρπισε τα παραμύθια περί «ακροδεξιού Νετανιάχου», που έκανε όσα έκανε για «λόγους πολιτικής επιβίωσης», όπως λένε διάφοροι ΣΥΡΙΖΑίοι και λοιποί ξεπλυματίες της «στρατηγικής σχέσης» με το κράτος – δολοφόνο. Τι είπε; Πως «τα τελευταία δύο χρόνια το Ισραήλ έδειξε το μεγαλείο του»! Τόση …«προσωπική υπόθεση» και «ακροδεξιά παρέκκλιση» το προσχεδιασμένο έγκλημα. Το καπάκι του υπονόμου άνοιξε διάπλατα ο ίδιος ο Τραμπ, που έλεγε ότι «ο Μπίμπι μου ζητούσε συνέχεια όπλα, του έδωσα πολλά όπλα και τα χρησιμοποίησε αποτελεσματικά», ενώ προηγουμένως μιλούσε για το «εργοτάξιο κατεδάφισης» της Γάζας. Αυτός είναι ο σάπιος κόσμος τους: Ο κόσμος της εκμετάλλευσης, των πολέμων, των πιο νοσηρών εγκλημάτων για τα κέρδη. Ο κόσμος των «στρατηγικών συμμάχων» της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων που καμαρώνουν ότι πιάνουν «πρώτο τραπέζι πίστα» στις μαζώξεις για τη μοιρασιά της «πίτας».