Το όνομά του είναι Στρατής Παλαιολόγος – παλαιός πιονέρος της Δημοκρατικής παράταξης -και έγραψε στον τοίχο του: «Να πεθαίνεις και να σε κλαίνε Μητσοτάκης, Λατινοπούλου, Άδωνις, Πλεύρης και Μπακογιάννη… ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου…».
Πολλοί βρήκαν ευκαιρία αυτοπροβολής. Ως άσχετοι έκρυβαν τις αδυναμίες και τα λάθη του, μπέρδευαν τη μουσική του – και το νόημα της ποιητικής του – με τη δημόσια πολιτικολογία του και την προσωπική στάση του.
Αλλά οι πραγματιστικοί «φαν» του ξεχώρισαν με την αυθεντική παρουσία τους στο μιντιακό στερέωμα. Με όσα είχαν να διηγηθούν και ρίξουν γέφυρες στο παρελθόν, απωθώντας τους κάπηλους και τους υποκριτές…
Αν «του εξήντα οι εκδρομείς» στράβωσαν γιατί ο Σαββόπουλος με τον παραταξιακό αέρα – ακόμη και στην κάλπη – αυτός δεν ήταν ο ποιητής, ούτε ο μουσικός και ο τροβαδούρος της γενιάς τους.
Ήταν ο άνθρωπος και ο τρόπος που διάλεξε αν συνεχίσει. Σε όποιον δεν άρεσε, ας μην τον έκανε παρέα…