ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Νέλλη Πεφάνη, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, σε ανάρτησή της στο Facebook υπό τον τίτλο «….Το ΠΑΣΟΚ ἑάλω….», αναλύει κατά τη γνώμη της την παρακμή του ΠΑΣΟΚ, αποδίδοντάς την κυρίως στη συγκυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά, που θεωρείται αποκορύφωμα πολιτικού οπορτουνισμού και υποταγής στη Νέα Δημοκρατία.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος παρουσιάζεται ως ο κύριος υπεύθυνος για την εσωτερική υπονόμευση του κόμματος και την ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου το 2011.
Υποστηρίζεται ότι, αντί να στηρίξει τον Παπανδρέου κατά την κρίση 2009-2011, ο Βενιζέλος τον αμφισβήτησε, συνωμότησε εναντίον του δημοψηφίσματος για τη δανειακή σύμβαση και συνεργάστηκε με ξένους ηγέτες και τον Σαμαρά για την πτώση του.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου και η μετέπειτα ηγεσία Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ οδήγησαν, κατά το κείμενο, στην παράδοση του κόμματος στη Δεξιά, στην εκλογική του συντριβή και στην ιστορική του περιθωριοποίηση.
Οι πολιτικές της περιόδου επιβάρυναν τα ασθενέστερα στρώματα, διεύρυναν τις ανισότητες και διέλυσαν τη μεσαία τάξη, με τον Βενιζέλο να κατηγορείται για έλλειψη στρατηγικής, ιδεολογίας και αφοσίωσης στον λαό, οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ σε παρακμή.
Η ανάρτηση της κας. Πεφάνη:
….Το ΠΑΣΟΚ ἑάλω….
Αν αναζητήσει κανείς τα αίτια της ραγδαίας εκλογικής και πολιτικής συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ, η απάντηση είναι σαφής:
Η συγκυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά που αποτέλεσε την κορύφωση μιας πορείας πολιτικού οπορτουνισμού και στρατηγικής σύμπλευσης με το κατεστημένο, εις βάρος τόσο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης όσο και του ελληνικού λαού. Υπό το πρόσχημα της σταθερότητας και της εθνικής σωτηρίας, επιχειρήθηκε η πλήρης υποταγή του ΠΑΣΟΚ στις επιταγές της Νέας Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα την απαξίωση και τον μαρασμό του.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν υπήρξε απλώς ένας μοιραίος διαχειριστής αυτής της παρακμής.
Υπήρξε και ο αρχιτέκτονας της εσωτερικής υπονόμευσης που οδήγησε στην πτώση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.
Με κινήσεις που συνδύαζαν πολιτική ίντριγκα και προσωπική φιλοδοξία, έδρασε ως υπονομευτής εκ των έσω, οδηγώντας τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη σε έναν αδιέξοδο δρόμο.
Από την αρχή της πρωθυπουργίας του Παπανδρέου, ο Βενιζέλος δεν έκρυψε ποτέ τη δυσαρέσκειά του για την ηγεσία του.
Έχοντας ήδη ηττηθεί στη μάχη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ το 2007, δεν αποδέχθηκε ποτέ το αποτέλεσμα και καραδοκούσε για την ευκαιρία να αμφισβητήσει τον εκλεγμένο πρωθυπουργό. Και η κρίση της περιόδου 2009-2011 του έδωσε την τέλεια αφορμή.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης Παπανδρέου, αντί να στηρίξει την εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας, ο Βενιζέλος επέλεξε να διαφοροποιείται, να υπονομεύει και να καλλιεργεί την εσωτερική αμφισβήτηση.
Η κορύφωση της συνωμοσίας ήρθε τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο Παπανδρέου πρότεινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση.
Μια πρωτοβουλία που θα έδινε στον ελληνικό λαό τον λόγο για το μέλλον του πολεμήθηκε λυσσαλέα από τον Βενιζέλο, ο οποίος –σε μια εντυπωσιακή κίνηση προσωπικής στρατηγικής– επικοινώνησε απευθείας με ξένους ηγέτες, διαβεβαιώνοντάς τους ότι το δημοψήφισμα δεν θα γινόταν.
Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο αποσταθεροποίησε την κυβέρνηση, αλλά έστρωσε τον δρόμο για την τελική ανατροπή του Παπανδρέου.
Λίγες μέρες μετά, με τις εσωκομματικές και εξωκομματικές πιέσεις να κορυφώνονται, ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Ο Βενιζέλος, αντί να στηρίξει τον εκλεγμένο ηγέτη της παράταξης, είχε ήδη συνταχθεί με τον Αντώνη Σαμαρά και τις συντηρητικές δυνάμεις που επεδίωκαν μια κυβέρνηση χωρίς εκλογική νομιμοποίηση, αλλά απόλυτα ελεγχόμενη.
Έτσι, προέκυψε η κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία στην πραγματικότητα σήμανε την πλήρη απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος και την παράδοση του ΠΑΣΟΚ σε μια τροχιά ανεπανόρθωτης παρακμής.
Στη συνέχεια, ο Βενιζέλος, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν επιχείρησε να ανασυγκροτήσει την παράταξη, αλλά την παρέδωσε βορά στη Νέα Δημοκρατία, λειτουργώντας περισσότερο ως υποστηρικτής του Σαμαρά παρά ως ηγέτης ενός αυτόνομου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Συνεργάστηκε με έναν πολιτικό που είχε ήδη κριθεί από την ιστορία για τον ρόλο του στη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας τη δεκαετία του ’90 και την πολιτική του εμμονή με έναν άκαμπτο νεοφιλελευθερισμό.
Η διακυβέρνηση της περιόδου εκείνης χαρακτηρίστηκε από πολιτικές που επιβάρυναν πρωτίστως τα ασθενέστερα στρώματα, ενώ προστάτευαν τα προνόμια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν, η μεσαία τάξη διαλύθηκε υπό το βάρος υπερφορολόγησης, και οι δημοκρατικοί θεσμοί υπονομεύτηκαν μέσα από πρακτικές συγκεντρωτισμού και αυταρχισμού.
Η περίφημη «υπεύθυνη στάση» που επικαλέστηκε ο Βενιζέλος για να δικαιολογήσει τη σύμπλευσή του με τη Δεξιά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η πολιτική του επιβίωση εις βάρος του ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς στρατηγική, χωρίς ιδεολογικό στίγμα, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στην κοινωνία, η παράταξη οδηγήθηκε στην εκλογική συντριβή και στην ιστορική περιθωριοποίηση.
Ο Βενιζέλος απέτυχε να διαχειριστεί την κληρονομιά του κόμματος που υποτίθεται ότι υπηρέτησε, όπως απέτυχε και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας χώρας που βυθιζόταν στη λιτότητα και την κοινωνική αποδόμηση.
Με την υπεροψία που πάντα τον διέκρινε και την προσήλωσή του στις προσωπικές του στρατηγικές, απέδειξε ότι η ηγεσία δεν μετριέται με τη ρητορική δεινότητα, αλλά με την ικανότητα να εκφράζεις και να υπηρετείς τον λαό. Και εκείνος, σε αυτή τη δοκιμασία, απέτυχε οικτρά.
Η Νέλλη Πεφάνη κατάγεται από τα Διλινάτα Κεφαλληνίας, γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε και κατοικεί στην Πάτρα. Σπούδασε νομική στο Universita degli studi di Macerata της Ιταλίας. Μιλά άπταιστα Ιταλικά και Αγγλικά. Έχει έντονη κοινωνική και πολιτική δράση.
[embedded content]