Γράφει ο Ρένος Δούκας
Διαβάζοντας τη σημερινή «ανασκόπηση», δύσκολα αγνοεί κανείς το χάσμα ανάμεσα στη ρητορική και την ύλη. Το κείμενο θυμίζει περισσότερο έντυπο εταιρικής προβολής παρά πολιτική αποτύπωση μιας κυβέρνησης εν λειτουργία. Η Ελλάδα εμφανίζεται ως βιτρίνα, όλα βελτιώνονται, όλα προχωρούν, όλα τελούν υπό έλεγχο. Όμως οι πολίτες που ζουν την καθημερινότητα δεν βλέπουν «ανασκόπηση». Βλέπουν απουσία. Ένα κράτος απόν, μια κοινωνία εξαντλημένη, μια εξουσία καθηλωμένη στον ναρκισσισμό της. Και η πραγματικότητα δεν είναι PowerPoint. Ούτε καλύπτεται με κονδύλια.
Για να είμαστε σαφείς…
Το μεταναστευτικό δεν τιθασεύεται με φράσεις για «έκτακτα μέτρα». Δεν είναι σενάριο κρίσης ώστε να διαχειρίζεται επικοινωνιακά με φόντο τη Λιβύη. Είναι δομικό φαινόμενο που απαιτεί εθνική στρατηγική. Όταν η εσωτερική ασφάλεια διαρρηγνύεται και τα νησιά ξαναγίνονται χώροι υποδοχής, δεν φταίνε οι «άθλιοι διακινητές». Φταίει η ανικανότητα της κυβέρνησης να αποτρέψει και να ελέγξει. Όταν η γεωπολιτική χτυπά την πόρτα, δεν της απαντάς με δελτία τύπου.
Το κράτος δικαίου δεν επανιδρύεται με reports Επιτροπών. Όταν οι υποκλοπές συγκαλύπτονται, οι δημοσιογράφοι διώκονται, η Δικαιοσύνη εργαλειοποιείται και τα ΜΜΕ λειτουργούν ως παράρτημα του Μαξίμου, δεν έχουμε κρίση εμπιστοσύνης. Έχουμε μετατόπιση καθεστώτος. Όταν η ανεξαρτησία γίνεται υπόθεση PR και ο πλουραλισμός ζήτημα διορισμού, καμία έκθεση δεν αρκεί. Όταν η κοινωνία διαιρείται σκόπιμα σε «σοβαρούς» και «τοξικούς», σε «προοδευτικούς» και «σκοταδιστές», κι όταν η διαφωνία παύει να είναι επιχείρημα και μετατρέπεται σε διαγραφή, δεν έχουμε Δημοκρατία. Έχουμε ένα καθεστώς που φοράει γραβάτα. Και το ψέμα δεν χρειάζεται πολύ maquillage για να μοιάσει με πρόοδο -αρκεί μια κάμερα, ένα φίλτρο, ένας πρόθυμος θεατής.
Οι «ανενεργοί φοιτητές» και τα «ψηφιακά ερωτηματολόγια» δεν σώζουν ούτε την Παιδεία ούτε την Υγεία. Όταν οι γιατροί φεύγουν, οι νοσηλευτές παραιτούνται και τα νοσοκομεία γονατίζουν, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη feedback. Είναι η πολιτική επιλογή απαξίωσης του δημόσιου συστήματος. Στην Παιδεία, το ίδιο. Πανεπιστήμια χωρίς ουσία, φοιτητές ως ποσοστά, καθηγητές ως εξαντλημένοι διαχειριστές μαζών. Όχι αναβάθμιση. Συρρίκνωση. Όχι πολιτική για τη μόρφωση. Διαχείριση για την εικόνα. Spreadsheet και στατιστικές αντί για ιδέες και παιδεία. Αλλά η γνώση δεν εξαντλείται σε νούμερα. Απαιτεί βούληση, πόρους, σεβασμό.
Οι πολιτιστικές διαδρομές και οι ευρωπαϊκές διακρίσεις είναι ευπρόσδεκτες, μα δεν αναιρούν την αλήθεια… Μια χώρα που ξεπουλά το παρελθόν της για λίγο φως και λίγο ΕΣΠΑ, δεν φωτίζει το μέλλον. Το μαυρίζει.
Όσο για τα λεωφορεία και την «εξωστρέφεια» των μικρομεσαίων, το Σάββατο κάποιοι μπήκαν στο μετρό. Όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, μπήκαν στην αγορά με άδεια χέρια. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα κεφάλαια που «θα» έρθουν. Όχι για εκείνα που δεν απορροφήθηκαν. Η πραγματικότητα, ωστόσο, δεν μετριέται σε δεσμεύσεις. Μετριέται στα στόματα που δεν κλείνουν από το άγχος.
Συμπέρασμα… αυτοδιαφήμιση υψηλών ντεσιμπέλ, αλήθεια χαμηλής αντοχής. Η χώρα δεν χρειάζεται άλλα success stories. Χρειάζεται ευθύνη. Χρειάζεται σοβαρότητα. Χρειάζεται σχέδιο. Όχι διαχείριση εντυπώσεων. Όχι εφησυχασμό. Και σίγουρα… όχι Μητσοτάκη.