Η δυστοπία και η ευθύνη

Εχουν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες από την εκλογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας. Θεωρητικά είναι αυτό ακριβώς το διάστημα που μια κυβέρνηση καταθέτει τις μεγάλες οραματικές τομές για το πώς φαντάζεται το μέλλον της χώρας. Στην περίπτωσή μας, είδαμε ακριβώς το αντίθετο. Οι πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που δεν έχει τη δικαιολογία ότι μόλις ανέλαβε τις τύχες της χώρας, είναι οριστικά ταυτισμένες με την κατάρρευση του κράτους, τη διασάλευση της ασφάλειας των πολιτών, τη μετατροπή της κοσμογονίας που υποσχόταν ο κ. Μητσοτάκης σε δυστοπία. Γιατί σε δυστοπία παραπέμπει η εικόνα μιας χώρας που επί εβδομάδες καίγεται συστηματικά, οι πολίτες της δεν μπορούν λόγω κόστους να κάνουν διακοπές στα νησιά της, συμμορίες ακροδεξιών παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους ή διασχίζουν τη χώρα σκορπώντας βία στο διάβα τους. Το επιτελικό κράτος χρεοκόπησε.

Το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, και ευρύτερα για την προοδευτική παράταξη, είναι πλέον πολύ σαφές: να καταγγείλει μεν αυτό που συμβαίνει και να αναδείξει τις ευθύνες για αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, αλλά να μην περιοριστεί σε αυτό. Πρωτίστως, έχει ευθύνη να δείξει ότι έχουμε, ως χώρα και κοινωνία, τις ρεαλιστικές δυνατότητες για μια άλλη πορεία. Το παράδειγμα των πυρκαγιών συμπυκνώνει κατά τη γνώμη μου την πρόκληση. Προφανώς, και αυτό σχετίζεται και με τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει υποχρέωση να καταδείξει ότι οι επιλογές της κυβέρνησης άφησαν ανοχύρωτη τη χώρα. Η απορρόφηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης για την πολιτική προστασία δεν ξεπέρασαν το 0,5%. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για προσλήψεις και ανανέωση του πυροσβεστικού στόλου έμειναν υποσχέσεις κενές περιεχομένου. Η απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να καταψηφίσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον νόμο-τομή για την αποκατάσταση της φύσης και την προστασία της βιοποικιλότητας αποτυπώνει την προγραμματική αδιαφορία της ελληνικής Δεξιάς για τις σύγχρονες αναζητήσεις γύρω από την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.