Γιώργος Αρβανίτης: Τίμια και ηρωική απόφαση η παραίτηση Τσίπρα – Με τρομοκρατεί ότι η Ακρο
«Την Αριστερά όπως την ονειρευόμουνα τη βρήκα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλεται να σταθεί όρθια και να συνεχίσει να μας εμπνέει.», αναφέρει σε συνέντευξή του στην «Αυγή» ο γνωστός διευθυντής φωτογραφίας, Γιώργος Αρβανίτης, ο οποίος κάνει λόγο για «τίμια και ηρωική απόφαση» του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Συναντηθήκαμε λίγη μόνον ώρα μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. «Ήταν μια τίμια και ηρωική απόφαση» λέει. Συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, σκοτεινιασμένος ο μάγος του φωτός, όπως τον έχουν αποκαλέσει. Όχι μόνο για τις εξελίξεις στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα, στην Ευρώπη. «Με τρομοκρατεί το γεγονός ότι τα φιλαράκια του Κασιδιάρη βρίσκονται στη Βουλή. Με τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο ότι αυτό το φαινόμενο εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη» λέει. Ομολογεί ότι θα φύγει με βαθιά θλίψη από την Ελλάδα. «Αν ρωτήσεις κάποιον για τον Μπετόβεν, δεν ξέρει καν ποιος είναι. Ξέρει, όμως, όλα τα επεισόδια από το “Survivor”» διαπιστώνει.
Αεικίνητος και δημιουργικός, εξακολουθεί να εξερευνά το φως, ωστόσο διακρίνει ότι «το παρόν είναι πολύ σκοτεινό». Η κουβέντα τού δημιουργεί διαρκώς εικόνες. Θυμάται τα χρόνια στο χωριό, «όταν κυριαρχούσαν οι Σουρλαίοι», το τίμημα που πλήρωσε στη Δεξιά, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τη δική του σπονδή στην Αριστερά. «Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία σήμερα η Δημοκρατία ασφυκτιά» λέει και μιλάει για την ενημέρωση, την τηλεόραση, αλλά και τις τελευταίες ταραχές στη Γαλλία, θυμίζει τα «Αγόρια στο ντους» και το «Τζόκερ», υπογραμμίζει ότι αν γύριζε τώρα μια ταινία θα ήταν για το ναυάγιο της Πύλου και δεν παραλείπει να σημειώσει ότι «την Αριστερά όπως την ονειρευόμουνα τη βρήκα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλεται να σταθεί όρθια και να συνεχίσει να μας εμπνέει».
Ο γνωστός διευθυντής φωτογραφίας, που βρέθηκε στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα για τα γυρίσματα της ταινίας «Το παιδί που μετρούσε τον κόσμο» του Ελληνογάλλου Τάκη Κανδύλη, αν και μόνιμος κάτοικος Γαλλίας εδώ και δεκαετίες, παρακολουθεί τα πάντα γύρω από την Ελλάδα. «Στο σπίτι μου έχω δυο τηλεοράσεις, μια ελληνική και μια γαλλική» λέει όταν πια έχει τελειώσει η συζήτησή μας.
Πώς ακούσατε την είδηση της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα;
Ανήκω στην Αριστερά από παιδί, έχω ιστορία οικογενειακή. Είχα έναν πατέρα που πήγε να ψηφίσει στις πρώτες ελεύθερες εκλογές, όπου στην περιοχή της Φθιώτιδας κυριαρχούσαν οι Σουρλαίοι, και του έδωσαν έναν φάκελο σφραγισμένο να ρίξει στην κάλπη. Έτσι αποφάσισε να ανέβει στο βουνό. Θυμάμαι μια εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια. Μια μέρα χτυπήσαν ξαφνικά οι καμπάνες και οι Σουρλαίοι μαζέψαν όλο το χωριό στην πλατεία, που είχε έναν μύλο με φτερωτή, και μας υποχρεώσαν να παρακολουθούμε τον άγριο ξυλοδαρμό ενός συγχωριανού μας. Δεν θα ξεχάσω ότι όταν εξαντλούνταν ο άνθρωπος από τα χτυπήματα με ξύλα από φράχτες, τον ρίχνανε στο νερό του μύλου και συνέχιζαν να χτυπάνε. Είναι εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ από τη μνήμη μου. Τις θυμάμαι ξανά τώρα με αφορμή την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Για μένα ήταν μια τίμια και ηρωική απόφαση. Θα τον θυμηθούμε τον Αλέξη και στο μέλλον. Προσπάθησε με τιμιότητα να αντιμετωπίσει τη Δεξιά.
Εσείς έχετε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δεξιά;
Την έχω πληρώσει εγώ τη Δεξιά από παιδί. Όταν τελείωσα μια τεχνική σχολή ως αριστούχος, σύμφωνα με τον νόμο για να πάρω υποτροφία και να σπουδάσω ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στη Γερμανία έπρεπε να έχω λευκό ποινικό μητρώο. Είχα, αλλά ήμουνα γιος κομμουνιστή. Δεν μπόρεσα τότε να σπουδάσω, είχα την τύχη όμως να βρεθεί ο κινηματογράφος στον δρόμο μου και είχα την ευτυχία να δουλέψω σε ταινίες, όπως ήταν ο «Θίασος», η «Αναπαράσταση», οι «Μέρες του ’36», το «Ταξίδι στα Κύθηρα», ταινίες του μεγάλου Αγγελόπουλου που ήταν ένας φόρος τιμής και από την πλευρά μου στην Αριστερά.
Την Αριστερά πώς τη βλέπετε σήμερα και στην αυριανή προοπτική της;
Την Αριστερά όπως την ονειρευόμουνα τη βρήκα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλεται να σταθεί όρθια και να συνεχίσει να μας εμπνέει.
Πώς βλέπετε το παρόν της Ελλάδας;
Το παρόν είναι πολύ σκοτεινό. Φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα δούμε τα αποτελέσματα. Πριν από μερικές ημέρες με ρωτήσανε γιατί δεν επιστρέφω στην πατρίδα και τους απάντησα: «Ποια πατρίδα; Είναι πουλημένη η πατρίδα μου». Τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πουλήσει ό,τι έχει απομείνει. Δεν θέλω να επιστρέψω και να γίνω γκαρσόνι μαζί με τους συμπατριώτες μου. Ας μην μιλήσω για τον Πολιτισμό. Αυτόν στην Αθήνα τον τσιμεντώσαμε, στη Θεσσαλονίκη τον ξηλώσαμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: (Πλήρης επιβεβαίωση του The FAQ) – Με το νέο του πρόεδρο ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ! Οριστικά τον Σεπτέμβριο η εκλογή νέου αρχηγού
Και ο κινηματογράφος;
Φοβάμαι ότι θα επιστρέψουμε στην εποχή του Τζέιμς Πάρις, στο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Από την άλλη μεριά, ένα μέσο που πλησιάζει τον κόσμο γιατί μπαίνει μέσα στο σπίτι του και μπορεί να τον καλυτερεύσει, η τηλεόραση, δυστυχώς το επίπεδό της είναι πολύ χαμηλό. Δεν υπάρχει μια εκπομπή για την Ιστορία, για τη μουσική, μια εκπομπή λόγου, υπάρχουν μόνο πρωινάδικα και ριάλιτι, ενώ στην ενημέρωση κυριαρχούν τα επιτεύγματα της κυβέρνησης. Αν ρωτήσεις κάποιον για τον Μπετόβεν, δεν ξέρει καν ποιος είναι. Ξέρει, όμως, όλα τα επεισόδια από το «Survivor». Έτσι κατεβαίνει το επίπεδο της κοινωνίας. Θυμάμαι μια φορά είχα καλέσει δυο παιδάκια από το χωριό να φάμε το μεσημέρι. Τους φτιάξαμε σνίτσελ, όμως τα παιδάκια δεν το ξέρανε, δεν το φάγανε. Τα ρωτήσαμε τι σας αρέσει να φάτε και μας απάντησαν εμείς τρώμε φασόλια. Αυτό έχει καταντήσει η ελληνική τηλεόραση, φασόλια αμάσητα. Παρακολουθώ, από την άλλη, τις ειδήσεις αυτό το διάστημα που βρίσκομαι στην Ελλάδα. Βγαίνει η παρουσιάστρια και ρωτάει τον ρεπόρτερ τι συνέβη στο ρεπορτάζ σου. Εκείνος μιλάει επί ένα δεκάλεπτο εξηγώντας τι είπε ο πρωθυπουργός. Αφού τελειώσει ο ρεπόρτερ, μπαίνει και όλη η δήλωση του πρωθυπουργού. Και αυτό επαναλαμβάνεται σε όλα τα κανάλια. Οι ίδιες ειδήσεις παντού, χωρίς ανάλυση, χωρίς αντίλογο. Αν δεν είναι πλύση εγκεφάλου, τι είναι;
Στη Γαλλία είναι καλύτερα τα πράγματα;
Στον τομέα της ενημέρωσης είναι σαφώς καλύτερα. Άσε που εκεί δεν βλέπεις παρουσιάστριες σκαρφαλωμένες σε δωδεκάποντα και βαμμένες σαν Κλεοπάτρες, αλλά κανονικές γυναίκες της διπλανής πόρτας. Είναι και θέμα αισθητικής, βλέπετε. Όμως η ενημέρωση είναι πρωτίστως θέμα Δημοκρατίας. Και φοβάμαι ότι στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία σήμερα η Δημοκρατία ασφυκτιά. Αυτό προσπάθησε ο Αλέξης να φτιάξει, Δημοκρατία. Τώρα, όμως, και στη Γαλλία υπάρχουν προβλήματα πολλά. Προχθές ένας αστυνομικός δολοφόνησε ένα παιδάκι 17 χρονών. Εκεί, όμως, ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Εδώ το παιδί το Ρομά το σκοτώσανε για 20 ευρώ και κανένας δεν αντέδρασε. Οι Γάλλοι κατέβηκαν στους δρόμους για το ασφαλιστικό. Τέσσερα εκατομμύρια κόσμος δεν είναι αστείο. Ζούμε μια ιστορική καμπή, ο κόσμος μας δεν είναι αυτός που ξέραμε, αλλά δυστυχώς το καινούργιο δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Και η Ευρώπη ρέπει στην αυτοκαταστροφή. Από Ευρώπη των λαών έχει μετατραπεί σε Ευρώπη των τραπεζών.
Ελπίδα δεν βλέπετε πουθενά;
Θα σας πως την αλήθεια. Είχα μια ελπίδα στους νέους που ψήφισαν για πρώτη φορά, αλλά το αποτέλεσμα των εκλογών με απογοήτευσε γιατί από τα στοιχεία που βγήκαν διαπίστωσα, όπως όλοι μας, ότι πάρα πολλά παιδιά ψήφισαν Ακροδεξιά. Δικαιώθηκε λοιπόν η κ. Κεραμέως που έκοψε την κοινωνιολογία από τα σχολεία για να μην γίνουν τα παιδιά κομμουνιστές. Τα παιδιά μας, δυστυχώς, δεν γνωρίζουν, δεν μαθαίνουν στο σχολείο την Ιστορία του τόπου, της Ευρώπης, του κόσμου. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε με τον Θόδωρο την «Αναπαράσταση» στη Βίτσα, στα Ζαγοροχώρια, ένα βράδυ σε ένα μικρό καφενείο που μαζευόμασταν ήρθε και ο δάσκαλος του χωριού. Ένας νέος άνδρας, ο οποίος κάθισε σε μια γωνιά κι άρχισε να πίνει. Από την όψη του κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν του καφενείου ούτε του ποτού. Τον πλησίασα, λοιπόν, και του λέω, δάσκαλε, τι έχεις; Μου λέει ότι είμαι σε ένα χωριό που υπάρχουν οικογένειες που ο πατέρας λείπει στη Γερμανία εργάτης, οι μανάδες είναι μόνες τους, δουλεύουν στα χωράφια και γυρίζοντας το βράδυ ψόφιες στην κούραση φτιάχνουν ένα πιάτο φαΐ, τους δίνουν και τρώνε, και πέφτουν και κοιμούνται. Επικοινωνία μηδέν με τα παιδιά. Σ’ αυτά, λοιπόν, τα παιδιά που έρχονται στο σχολείο και δεν ξέρουν να μιλήσουν, βγάζουν άναρθρες κραυγές, εγώ πρέπει να τους μάθω Α, Β, Γ, Δ. Για να μπορέσω να τους δώσω περισσότερα πράγματα αγόρασα με δικά μου χρήματα έναν μικρό προβολέα για διαφάνειες και βρήκα εικόνες από τη φύση, από πουλιά, από ζώα κ.ά. για να μπορέσω να πλουτίσω τις γνώσεις τους. Και πέρασε η επιθεώρηση και μου βάλανε 5 μήνες αργία γιατί μπορεί να τους έδειχνα και «άλλα» πράγματα, κομμουνιστικά. Αυτά το 1969. Σας θυμίζει μήπως τη σημερινή ιστορία με τη βραβευμένη ταινία «Αγόρια στο ντους»; Σας θυμίζει μήπως το «Τζόκερ» πριν μερικά χρόνια; Θέλω να πω ότι ξαναγυρίζουμε πίσω ολοταχώς και ως κοινωνία και ως Πολιτεία. Σε λίγες ημέρες φεύγω από την Ελλάδα με θλίψη στην καρδιά γιατί θα αφήσω μια πατρίδα που δεν μπορώ να αναγνωρίσω.
Τι σκέφτεστε για την επανάκαμψη της Ακροδεξιάς στο Κοινοβούλιο;
Με τρομοκρατεί το γεγονός ότι η Ακροδεξιά, τα φιλαράκια του Κασιδιάρη βρίσκονται στη Βουλή. Με τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο ότι αυτό το φαινόμενο εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Εγώ την Κατοχή δεν τη θυμάμαι, ήμουν μικρός. Θυμάμαι, όμως, δυο χαρακτηριστικές εικόνες. Η μία ήταν στον σταθμό του Μονάχου, ήμασταν με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στα γυρίσματα της «Υπολοχαγού Νατάσσα». Φτάσαν δύο τρένα γεμάτα Ιταλούς και Γιουγκοσλάβους μετανάστες. Οι Γερμανοί σταθμάρχες ήταν κάτι θεόψηλοι άντρες με χλαίνες, που νόμισα προς στιγμήν ότι βρίσκομαι στη δεκαετία του ’40 στα τρένα που μετέφεραν Εβραίους για τα στρατόπεδα εξόντωσης. Η άλλη εικόνα ήταν στο Βερολίνο που βρέθηκα την ημέρα του θανάτου του Ρούντολφ Ες στις 17 Αυγούστου του 1987. Πηγαίνοντας με το αυτοκίνητό μου στο γύρισμα της ταινίας ενός Αρμένιου σκηνοθέτη, αυτό που είδα μπροστά μου με πάγωσε. Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου έβλεπα μια πομπή νεοναζιστών με ξυρισμένα κεφάλια και σβάστικες. Ερχόταν ένα κύμα, το μόνο που ακουγόταν ήταν ο βηματισμός τους, όπως εκείνος της Βέρμαχτ. Και από τα παράθυρα ηλικιωμένοι τους χειροκροτούσαν. Δεν είχα μαζί μου κάμερα για να τραβήξω μια φωτογραφία, αλλά η εικόνα εκείνη μένει χαραγμένη στο μυαλό μου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Νέο περιστατικό στη Ρόδο: Εργαζόμενος καταγγέλλει ότι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού
Τι ταινία θα γυρίζατε σήμερα και πώς θα τη φωτίζατε;
Το ναυάγιο της Πύλου θα γύριζα. Θα ζουμάριζα την κάμερα στα βλέμματα των ανθρώπων που χάνονταν στο βάθος της θάλασσας, στο απόλυτο σκοτάδι. Και μετά θα παρακολουθούσα μήπως κάποια από τα ασθενοφόρα που πήγαν για να περιθάλψουν αυτούς που σώθηκαν, για τα οποία αγωνιούσε η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια, αν επαρκούσαν για να σώσουν ένα έκτακτο περιστατικό κάπου αλλού. Όμως δεν υπήρχε ναυάγιο της Πύλου όταν πέθαινε αβοήθητη η γυναίκα στην Κω ούτε προχθές όταν πέθανε η τουρίστρια στη Θάσο.
Εσείς, όμως, βρεθήκατε στις Σπέτσες αυτή τη φορά γυρίζοντας μια ταινία.
Ναι, γυρίσαμε την ταινία «Το παιδί που μετρούσε τον κόσμο» του Γάλλου σκηνοθέτη ελληνικής καταγωγής Τάκη Κανδύλη. Ο πατέρας του ήταν ο γνωστός αρχιτέκτονας, βοηθός του Λε Κορμπιζιέ, και ο ίδιος ένας γνωστός δημιουργός, που έχει κάνει καριέρα στη γαλλική τηλεόραση και μέχρι πρότινος ήταν γενικός διευθυντής στο μεγάλο ευρωπαϊκό δίκτυο TF1. Είναι μια κοινωνική ταινία για την ελληνική κατάσταση με τη διαφθορά και τα συμφέροντα έτσι όπως αναδύονται μέσα από την περιπέτεια του ήρωα, που με αφορμή τον θάνατο της κόρης του εγκαθίσταται στο νησί για να φροντίσει τον αυτιστικό εγγονό του. Είναι μια πολύ τρυφερή ταινία.
Δεν κουραστήκατε να δουλεύετε;
Οσο με κρατάνε τα πόδια και τα μάτια μου θα συνεχίσω να δουλεύω.
Με πληροφορίες από avgi.gr
Το πρωτότυπο άρθρο ανήκει στο thefaq.gr .
