Από το πράσινο τσάι στα βαριά (πολιτικά) πιάτα

Το πράσινο τσάι συνόδευσε την προηγούμενη εβδομάδα την 75λεπτη κουβέντα του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία ολοκληρώθηκε με ταύτιση ή έστω χωρίς σοβαρές αποκλίσεις στις διαρροές από τις δύο πλευρές – και για το περιεχόμενο και για το κλίμα της κλειστής συνάντησης. Οι ακριβείς διατυπώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη στα σημεία στα οποία διαφώνησαν, αλλά και το εάν άνοιξαν οι δυο τους περισσότερα θέματα από όσα επέτρεψαν τελικά να μαθευτεί είναι – προφανώς – πράγματα που ξέρουν μόνο οι δυο τους.

Εκείνο που μένει σε πρώτη φάση από το θεσμικό τετ α τετ είναι η ενεργοποίηση ενός μίνιμουμ διαύλου επικοινωνίας – αναγκαίου, θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι, ανάμεσα στους δύο πολιτειακούς παράγοντες. Μένει επίσης ένα έμμεσο σινιάλο, κοινό από τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: ότι η «μάχη» του Κέντρου έχει πλέον δύο διεκδικητές.

Και σε αυτήν οι λέξεις –κλειδιά είναι, σύμφωνα με τους αναλυτές, οι προσδοκίες και το αφήγημα: ποιος θα καλλιεργήσει ρεαλιστικές προσδοκίες – σε αποστασιοποιημένους, απογοητευμένους ή και μη κομματικά ταυτισμένους πολίτες – για την επόμενη μέρα και ποιος θα συγκροτήσει πειστικό πολιτικό αφήγημα.

Στόχοι και πιέσεις

Από τη μία ο Μητσοτάκης προσπαθεί να ρίξει γέφυρες εμπιστοσύνης σε ακροατήρια που του γύρισαν την πλάτη στις τελευταίες εκλογές και επενδύει στον «θετικό» λόγο της κυβέρνησης και στο ήπιο πολιτικό κλίμα – έχει μετρηθεί άλλωστε ότι οι υψηλοί τόνοι, ιδίως όταν φτάνουν σε σημεία «κοκορομαχίας», δεν τον ευνοούν. Η επιχείρηση «εμπιστοσύνη» βεβαίως τρέχει ταυτόχρονα με την επιχείρηση «αποσυμπίεση»: αφενός των πιέσεων εκ δεξιών όσο ο ίδιος δείχνει τον στρατηγικό προσανατολισμό του στο πολιτικό Κέντρο, αφετέρου των κοινωνικών πιέσεων όσο μένουν άλυτα προβλήματα στην καθημερινότητα και ακάλυπτα αιτήματα πολιτών, πλήττοντας το αφήγημα αποτελεσματικότητας που θέλει να προβάλλει το Μαξίμου.

Από την άλλη ο Ανδρουλάκης έχει κάθε λόγο να επιλέγει κινήσεις που θα δείχνουν και θα είναι θεσμικές και υπεύθυνες, ώστε να διαρκέσει η τροχιά επανάκαμψης στην οποία έχει μπει το ΠΑΣΟΚ. Με τα λόγια του («ΤΑ ΝΕΑ»), το κόμμα «απαντά με καθαρές λύσεις στις καθημερινές αγωνίες του πολίτη και όχι χαμηλώνοντας τον πήχη και οικοδομώντας μία κοινωνία μειωμένων προσδοκιών». Οι πιέσεις ήδη έρχονται εξ αριστερών. Και το μέγα στοίχημα είναι το κόμμα να μπει στο κάδρο για τη διεκδίκησης της διακυβέρνησης της χώρας,

Το κυρίως «μενού»

Αν το πράσινο τσάι ήταν στο πρόσφατο τραπέζι Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη κάτι σαν απεριτίβο (μη αλκοολούχο, ασφαλώς), μένει να φανεί εάν και με ποιον τρόπο θα ανοίξει τώρα την όρεξη των δύο αρχηγών μπροστά στο κυρίως πολιτικό «μενού». Άλλωστε οι ισορροπίες μεταξύ συναινέσεων και συγκρούσεων (σε επίπεδο και ρητορικής και αποφάσεων) είναι εύθραυστες και θα αποτυπωθούν το επόμενο διάστημα μέσα από συγκεκριμένα ορόσημα – crash tests.

Το ένα είναι η Προεδρική εκλογή. Ο χρόνος που θα πρέπει να γίνει δημόσια η πρόταση για τον/την ένοικο της Ηρώδου Αττικού για την επόμενη πενταετία δεν είναι πια και τόσο μακρινός. Για την ακρίβεια, τα αποκαλυπτήρια αναμένονται εντός του επόμενου μήνα, τον Ιανουάριο.

Το άλλο ορόσημο αφορά τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης. Πλέον η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μετρούν αθροιστικά πάνω από 180 βουλευτές (186 συγκεκριμένα). Και αυτό σημαίνει ότι σε απόλυτο αριθμό καθορίζουν τη διαδικασία.

Ακόμα ένα ορόσημο έρχεται σε συνέχεια του ανασχηματισμένου κοινοβουλευτικού χάρτη. Η κυβερνητική παράταξη και η αξιωματική αντιπολίτευση έχουν πια την πλειοψηφία 3/5 της διάσκεψης των προέδρων της Βουλής με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις κρίσιμες αποφάσεις – ως προς τις ανεξάρτητες αρχές, για παράδειγμα -, που περνούν απαραιτήτως από εκεί.