«Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;»
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Αν το ερώτημα το έθετε ένας «ουδέτερος» ή ένα στέλεχος της Ν.Δ., θα είχε ένα ενδιαφέρον, αλλά μέχρις εκεί. Οταν όμως αυτό το ερώτημα το θέτουν σε κοινή εκδήλωση τρία στελέχη -ένα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα του ΠΑΣΟΚ κι ένα της Νέας Αριστεράς- αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με αξιοσημείωτο ειδικό βάρος.
Στις 13 ή 15 Φεβρουαρίου (δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμα), ο Δ. Τεμπονέρας (ΣΥΡΙΖΑ), ο Μ. Χριστοδουλάκης (ΠΑΣΟΚ) και Ε. Αχτσιόγλου (Νέα Αριστερά) θα συμμετάσχουν σε εκδήλωση που θα γίνει στο Θέατρο Αλφα με τίτλο «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;». Ενδιαφέρον έχει και ο επεξηγηματικός υπότιτλος της εκδήλωσης: «Για μια πειστική πρόταση διακυβέρνησης των προοδευτικών δυνάμεων».
Η εκδήλωση και τα όσα θα λεχθούν στη διάρκειά της θα έχουν ενδιαφέρον. Ομως, αυτή καθαυτή η συζήτηση με το συγκεκριμένο περιεχόμενο θέτει ήδη ζητήματα. Καθώς είναι προφανές ότι το ερώτημα δεν αφορά στις επικείμενες εκλογές, αλλά «στρώνει το έδαφος» για συζήτηση που θα ξεκινήσει την επομένη της 9ης Ιουνίου, με ορίζοντα τις επόμενες εθνικές εκλογές. Το περιεχόμενο της εκδήλωσης ουσιαστικά έχει προεξοφλήσει το δυσμενές για τους εκπροσωπούμενους πολιτικούς χώρους αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών και σπεύδει να βάλει το πλαίσιο για τη συζήτηση της επόμενης μέρας.
Εχει προεξοφλήσει, π.χ., ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να αμφισβητήσουν -ο καθένας από μόνος του- την πολιτική κυριαρχία και ηγεμονία του Κ. Μητσοτάκη. Εχει καταλήξει πως, ό,τι διατυπώνεται έως τώρα ως προγραμματικός λόγος εκ μέρους και των δύο κομμάτων είναι ασύμμετρα ασυγκρότητος και ανεπαρκής, ώστε να αποτελέσει τη βάση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Ενώ μια πιο τολμηρή και διασταλτική προσέγγιση θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως -έστω εμμέσως- έχει προεξοφληθεί ως ανεπαρκής και η πολιτική δυναμική των νυν επικεφαλής των δύο κομμάτων, Στ. Κασσελάκη και Ν. Ανδρουλάκη.
Και, πράγματι, εκτός συγκλονιστικών εξελίξεων που μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω μετά τις ευρωεκλογές και ασχέτως με το ποιο κόμμα από τα δύο θα είναι δεύτερο, κανένα από τα δύο δεν θα έχει προοπτική κυβερνητικού κόμματος. Αρα, το ζητούμενο της εκδήλωσης είναι η προσπάθεια έγκαιρης δημιουργίας των προϋποθέσεων για «πρόσθεση δυνάμεων», η οποία όμως αυτομάτως σημαίνει «αφαίρεση» υφιστάμενων κομμάτων και ηγετών. Και αναζήτηση του «ενός» ο οποίος θα μπορέσει να ανακόψει την πορεία του Κ. Μητσοτάκη προς μια τρίτη τετραετία.
Υπ’ αυτή την έννοια, η εκδήλωση και οι συμμετέχοντες σε αυτήν δείχνουν, αν μη τι άλλο, πολιτική ενάργεια και καθόλου στρουθοκαμηλισμό. Ο οποίος είναι η συνήθης τακτική όσων, αντί πολιτικής άποψης, καταφεύγουν εις τας Γραφάς και, πιο συγκεκριμένα, στο «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Ορισμένοι εκτιμούν ότι η εκδήλωση γίνεται, ώστε να δοθεί η έτοιμη απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα «ποιος;»: ο Α. Τσίπρας. Αλλοι όμως λένε το εντελώς αντίθετο. Ο Α. Τσίπρας δεν είναι λύση, γιατί έχει απαξιωθεί βαθιά όχι μόνο από την πολύ μεγάλη πλειοψηφία που ψήφισε το καλοκαίρι για να φύγει, αλλά και από σημαντικό μέρος των νυν ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι εκτιμούν πως ούτε ο Ν. Ανδρουλάκης μπορεί να εκφράσει κάτι ευρύτερο, ούτε πολύ περισσότερο ο «αλεξιπτωτιστής» στην Αριστερά και στη χώρα Στ. Κασσελάκης.
Πρόκειται, επομένως, για μια ζουμερή συζήτηση που αρχίζει στην προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών και θα ολοκληρωθεί μετά από αυτές.
Ελεύθερος Τύπος