Είναι σημαντικό όταν ακούς έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Κώστα ΒαρώτσουΔιαβάστε: Εντυπωσιακά αποκαλυπτήρια για την “Κιβωτό Εθνικής Μνήμης” από τον Νίκο Δένδια – Παρόντες Καραμανλής και Σαμαράς
Κώστας Βαρώτσος: Τα ονόματα των θυσιασμένων στο φως
Ο ίδιος, μάλιστα, αφηγήθηκε τον τρόπο που, αυτοστιγμεί, του ήρθε η ιδέα του έργου. Συγκεκριμένα, τόνισε ότι ο Γιάννης Οικονόμου τον πρότεινε και ο Νίκος Δένδιας “Πριν ένα χρόνο μού έγινε η ανάθεση. Μου έκαναν την πρόταση. Με φώναξαν ο κύριος Οικονόμου και ο κύριος Δένδιας βασικά, με φώναξαν στο ΓΕΣ και μου έκαναν αυτήν την πρόταση. Αφού είδα το χώρο, ζήτησα λίγο χρόνο για να το σκεφτώ, στο δρόμο που γυρνούσα προς το σπίτι, είχα το έργο. Τους κάλεσα στο τηλέφωνο και είπα, “κύριοι έχω το έργο”. Πήρα τον κύριο Οικονόμου, ιδέα δική του ήταν να πάω εκεί. Πραγματικά, όταν γύρισα στο σπίτι είχα την ιδέα”.
Τα “Κακά Κορίτσια” δεν μπορούσαν να μη ρωτήσουν για το γυαλί του έργου, μια και το συγκεκριμένο υλικό μοιάζει με τη δεύτερη φύση του δημιουργού. “Κάθε γυαλί από αυτά τα μεγάλα ζυγίζει 400 κιλά”. Δεν μπόρεσε να απαντήσει πόσο γυαλί ξόδεψε εν τω συνόλω για το έργο, αλλά μπόρεσε να διαμοιραστεί τα συναισθήματά του. Ειδικά στην παρατήρηση ότι για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια ένα έργο δημιούργησε αγαλλίαση στον πολίτη. “Πόσο μου αρέσει αυτό που λέτε, το όνειρο κάθε καλλιτέχνη είναι αυτό, να μπορέσει να δώσει με το έργο του μια αγαλλίαση
Ανοιχτό στο κοινόΜάλιστα, εξήρε την οργάνωση και τη συνέπεια στην παρουσίαση. “Πολλοί γνωστοί μου, φίλοι, αναρωτιούνται πώς κρατήσαμε το λόγο μας. Το πρώτο έργο είχαμε πει ότι θα ήταν έτοιμο στις 25 Μαρτίου και ήταν στις 25 Μαρτίου. Το άλλο, είχαμε πει στις 29 Οκτωβρίου και ήταν στις 29 Οκτωβρίου. Ήταν απίστευτη η επιμέλεια και η οργάνωση από τις εταιρείες, αλλά και από το στρατό, που είχε στα χέρια του την οργάνωση αυτού του πράγματος. Έμεινα άναυδος όταν γνώρισα τους μηχανικούς, τους έβλεπα να πιστεύουν, να στηρίζουν και να δουλεύουν σε αυτό το πρότζεκτ. Μάλιστα, όταν αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας η κυρία Ασπρουλοπούλου με αντικατέστησε. Καταφέραμε να κρατήσουμε τους χρόνους, παρ’ όλες τις αντιξοότητες. Αυτό είναι ένα θαύμα που έγινε στη ζωή μου”.
“Η ηδονική στιγμή της δημιουργίας”
Ο Κώστας Βαρώτσος νιώθει πάντα σαν πρωτάρης κατά την αναμονή προς την πραγματοποίηση. Ωστόσο, μιλά για την ηδονική στιγμή της δημιουργίας και επιτυγχάνει μια υπέροχη -όσο και δύσκολη- μεταφορά, δίνοντας το παράδειγμα των μικρών παιδιών: “Υπάρχει μια αγωνία, να δεις να πραγματοποιείται το σχέδιο. Υπάρχει μια ανασφάλεια. Όταν ανεβανεις στο πάλκο και παίζεις, υπάρχουν οι μαγικές στιγμές που σου επιβεβαιώνουν ότι θα βγει ένα αριστούργημα. Όταν κατασκευάζεις ένα έργο, είναι η ηδονική στιγμή της δημιουργίας. Αυτή είναι η στιγμή ευτυχίας, όχι όταν τελειώνει. Όλα τα προβλήματα, οι συναντήσεις, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες. Είναι μια διάσταση πολύ ιδιαίτερη, μια δημιουργική διαδικασία.
Ξέρετε, λέω καμιά φορά, έχετε δει αυτά τα παιδάκια 4 χρόνων, 5 χρόνων, παίρνουν ένα ξυλάκι, μια χαζομάρα, και φωνάζουν μαμά έλα να δεις τι έκαναν. Θέλουν να προσφέρουν. Είναι μια ενδογενής πράξη, η προσφορά είναι η δομή της τέχνης. Άρα, όταν γίνονται τα εγκαίνια και το προσφέρεις στον κόσμο, έχεις μια αναμονή, μια προσδοκία, ότι θα σου μεταφέρουν αγάπη. Ένιωσα τεράστια αγάπη από τους ανθρώπους που ήταν εκεί. Νιώθω αυτό το συναίσθημα.
Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, το έχουμε όλοι μας, κι εγώ το έχω. Η έννοια της εξελικτικότητας γίνεται μέσα από καταστροφές, δεν πρέπει. Πατάω στο παρελθόν και το εξελίσσω. Είναι η δομή, η στάση για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα κράτος. Είναι η ευθύνη μας απέναντι στη συλλογικότητα που λέγεται Ελλάς. Η εξέλιξη, για διάφορους λόγους στην Ελλάδα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινωνίας μας. Πρέπει να το παλέψουμε λίγο αυτό”.