– Με την τωρινή του απόφαση ο ΣΥΡΙΖΑ εναρμονίζεται με την κοινή γνώμη, όμως αποτυπώνεται, σύμφωνα με ορισμένους, μια εικόνα «υποταγής» στον Αλέξη Τσίπρα, και μάλιστα χωρίς η τελική έκβαση να είναι βέβαιη, αφού για την ώρα ο πρώην πρωθυπουργός έχει «απορρίψει» τον ΣΥΡΙΖΑ διά της παραίτησής του, επομένως δεν πατάει στη λογική ότι έφυγε για να ξανασυνεργαστεί με το κόμμα που άφησε πίσω. Επομένως, με τα περί σύγκλισης με τον Τσίπρα δίνεται προς τα έξω μια παράδοξη κατάσταση που εύκολα υπεραπλουστεύεται και διακωμωδείται.
– Από την άλλη, αν τηρούσε αποστάσεις από τον πρώην πρωθυπουργό θα άρχιζαν τα σενάρια περί ρήξης, εντείνοντας τις φυγόκεντρες τάσεις στο εκλογικό σώμα, ενώ θα έπεφταν βροχή τα σχόλια για «περιχαράκωση» ή ακόμα και περί αχαριστίας απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και χωρίς αυτόν τα σημερινά στελέχη που έκαναν «καριέρες» κ.λπ. «δεν θα τα γνώριζε ούτε ο θυρωρός τους».
Το «απαγορευτικό» των δημοσκοπήσεων
Η όποια εικόνα των στελεχών από το κλίμα στη βάση του κόμματος και ουσιαστικά οι δημοσκοπήσεις έδωσαν τις απαντήσεις.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας, πριν καν δημιουργήσει κόμμα, μόνο με το σενάριο στη δημόσια συζήτηση, συγκεντρώνει ποσοστά της τάξης του 20% – 24% (με σκληρό πυρήνα γύρω στο 9-10%) και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκεται στο 5% και φλερτάρει με το 3%, δεν θέλει και πολλή συζήτηση για τις επιλογές που έχει μπροστά του. Ο Τσίπρας, όπως σημειώνουν δημοσκόποι, ήδη απορροφά το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ και μια επιλογή αποστάσεων ή ρήξης πιθανότατα θα κατακρήμνιζε άμεσα το πάλαι ποτέ κυβερνητικό κόμμα.
Με άλλα λόγια, το πολιτικό μέγεθος του Τσίπρα, που υπερβαίνει σε πολλαπλάσιο βαθμό αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, έθεσε εκτός επιλογής λογικές αποστάσεων (δεν μιλάμε καν για ρήξη που ήταν ένα ακραίο σενάριο).
Εν ολίγοις, για τον Φάμελλο και τα στελέχη της πλειοψηφίας που εξ αρχής τάχθηκαν με τη λογική της μη αντιπαράθεσης, η γραμμή που χαράχθηκε κατέστη μονόδρομος, έστω κι αν είχε τις αδυναμίες που περιγράψαμε παραπάνω, να δείχνει δηλαδή παράδοξη και «υποτακτική» στον Τσίπρα.
Όπως εξηγούσαν χαρακτηριστικά τις προηγούμενες μέρες οι Κώστας Ζαχαριάδης και Στέργιος Καλπάκης, με την παραίτηση Τσίπρα εκ των πραγμάτων μπήκε το ζήτημα τι στάση κρατά το κόμμα απέναντι στον πρώην πρόεδρό του και πρώην πρωθυπουργό, που ήταν αυτός που κατέστησε την Αριστερά κυβερνώσα δύναμη. Επιπλέον, τόνιζαν ότι «δεν μπορεί να λέμε ότι θα συνεργαστούμε με τον Ανδρουλάκη και τη Νέα Αριστερά, αλλά όχι με τον Τσίπρα».
Αγορά χρόνου
Η «φιλική» αντιμετώπιση του Αλέξη Τσίπρα ενδεχομένως επιτρέπει μια μικρή αγορά χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ, φρενάροντας την άμεση εξαΰλωση, μέχρι να δει ποια συνέχεια του επιφυλάσσεται από τον πρώην πρωθυπουργό με το υπό έκδοση βιβλίο του και τις επόμενες κινήσεις του, και από την κοινωνία.
Για την ιστορία του πράγματος, τα σημαντικά στοιχεία της απόφασης της Πολιτικής Γραμματείας είναι τα εξής:
– «Η παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Αλέξη Τσίπρα από τη θέση του βουλευτή αποτελεί ένα σημαντικό και κρίσιμο γεγονός, που αντικειμενικά παράγει ισχυρά πολιτικά αποτελέσματα και δημιουργεί νέα δεδομένα και ερωτήματα που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει».
– «Ακόμη και αν υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. με τον Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί να είναι αντιπαραθετική».
– «Οι παράλληλες πορείες μας οφείλουν να συγκλίνουν στον κοινό στόχο ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου, με συγκρότηση προγραμματικής πρότασης και υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών συνολικά στον προοδευτικό χώρο».
– Για να υπάρχει στις επόμενες εκλογές «ισχυρή εναλλακτική επιλογή απέναντι στη Ν.Δ.» και προκειμένου να συμβάλει στη «μεγάλη υπόθεση ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου», ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. «είναι και οφείλει να συνεχίσει να είναι δημιουργικός, συνθετικός και ρόλος επιταχυντή εξελίξεων σε όλα τα πεδία άσκησης πολιτικής και κοινωνικής διεκδίκησης».