Τιμημένοι μου αναγνώστες, μακρύ το διάστημα, που σας άφησα και ίσως να νομίσατε ότι κλείστηκα σε μοναστήρι, η Στήλη Άλατος η θεούσα, η έρμη και μοναχή. Όχι. Όχι καλά μου παιδιά, με πήρε από κάτω και με κράτησε και κάτω η απογοήτευση. αλλά δεν μοναχή δεν έγινα, αν και με τα μαύρα μοιραζω εγκεφαλικά, η πανέμορφη, πανέξυπνη και μοιραία. Τέλος πάντων απογοητεύτηκα και αν δεν έχω φύγει ακόμη, για άλλες πολιτείες, ας όψεται το επίσημο the faq, που δεν με άφησε. Και τώρα θέλετε φυσικά να σας γράψω , γιατί απογοητεύτηκα και ήθελα να πάω στα ξένα. Μα γιατί όχι, καλά μου παιδιά; Τι μπορεί να είναι αυτό που θα κρατήσει στην Ελλάδα, την χώρα-σφραγίδα του Κυριάκου, έναν φυσιολογικό άνθρωπο( όχι ότι είμαι φυσιολογική, αλλά λέμε τώρα); Θα μου πείτε η ελπίδα. Και που έχει κρυφτεί η ελπίδα τιμημένοι μου αναγνώστες, που όλα τα ξέρετε και όλα σας τα γράφω ; Που είναι η ελπίδα; Μην είν’ κρυμμένη στις καρδιές και στα μυαλά; Μην είν’ κρυμμένη στα μπαούλα της γιαγιάς; Μην την έχουνε καταχωνιάσει στα πιο ανήλιαγα υπόγεια; Όπου κι αν νομίζετε ή γνωρίζετε ότι είναι κρυμμένη η ελπίδα, καλά μου παιδιά, ένα θα σας πω. Η έρμη η Στήλη Άλατος, απογοητεύτηκα, γιατί την έψαχνα στην αντιπολίτευση. Τζάμπα κόπος, τζάμπα χρόνος, τζάμπα όλα και αει σιχτίρ, που με έχετε κάνει, τόσο να θυμώσω, που δεν θέλω με τίποτα να γράψω…
Τέλος πάντων, αφού με συνέφερε και με επανέφερε το επίσημο the faq, θα κάνω την καλή και θα σας δώσω την σημασία, την πρέπουσα, την ενδεδειγμένη, τέλος πάντων αυτή που σας έχω μάθει κοντά δύο χρόνια τώρα. Εντάξει δεν θα γράψω πολλά, αλλά σας παρακαλώ τιμημένοι μου αναγνώστες, να σκεφτείτε λίγο έξω από το κουτί. Αν, λέω η ρημάδα, αν υπήρχε συντεταγμένη αντιπολίτευση με λόγο στιβαρό, με πολιτικά επιχειρήματα σοβαρά, από αυτά που εμπνέουν τους πολίτες, μετά από αυτά που έγιναν στο Πολεμικό Μουσείο, ποιά θα ήταν η κατάσταση στην πολιτική ζωή της χώρας και πόσο θα άντεχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μα που να είχε όλα τα ΜΜΕ του κόσμου , να τον λιβανίζουν και όχι μόνο τα ελληνικά. Καραμανλής και Σαμαράς, τον έστησαν στα τρία μέτρα και τον πυροβόλησαν και ένα πλήθος από κάτω ζητωκραύγαζε. Τώρα θα μου πείτε γιατί ζητωκραυγάζανε όλοι αυτοί ; Μα γιατί κάποιος τους χάιδευε τα ακροδεξιά τους, τα αυτιά. Βέβαια όχι κάποιος. Πιο πολύ ο Σαμαράς, που έμοιαζε να έχει κατεβάσει πολιτική πλατφόρμα, για να ηγηθεί τον τρίτο ακροδεξιό πόλο, ένα Λεπενικό σαλονάτο κόμμα της “σοβαρής” Ακροδεξιάς, για να μην πάνε χαμένες και οι περικεφαλαίες που έχουν στα μπαούλα τους, όλοι αυτοί που το παίζουν δημοκράτες, αλλά είναι μαύρη η ψυχή και το μυαλό τους. Ναι αυτό έγινε, στο Πολεμικό Μουσείο. Εμφανίστηκε ο Σαμαράς ως ο ηγέτης που λείπει, για την ένωση όλων των ακροδεξιών κομμάτων και λίγο ΄πιο μετριοπαθής και θεσμικός ο Καραμανλής, σαν τα ζόμπι να διεκδικούν ξανά ζωή και να τους έχει δοθεί η χάρη να το κάνουν. Ναι τους δόθηκε η χάρη, από αυτήν την κατακερματισμένη προοδευτική αντιπολίτευση, που χαμπάρι δεν πήρε τις αλλαγές στον κόσμο. Χαμπάρι δεν πήρε από όσα έγιναν στην ελληνική κοινωνία, που έχει εκμαυλίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και αυτοί που τον στηρίζουν.
Για σκεφτείτε μόνο καλά μου παιδιά, να ήταν στιβαρή μια αντιπολίτευση, να γέμιζε ελπίδα τις καρδιές του κόσμου, που θα είχαν εξαφανιστεί σήμερα τα άριστα υποχείρια του Κυριάκου Μητσοτάκη κι ο ίδιος μαζί. Σκεφτείτε μόνο, να μην είχαν γεμίσει όλες οι κομματικές γωνίες, της αριστεράς , της κεντροαριστεράς και του κέντρου, από υποψήφιους προέδρους και πρόθυμους καρεκλοπιάστες (ωραία λέξη αυτή, καλά μου παιδιά, θα την ξαναγράψω), που ψάχνουν διακαώς για ρόλο, λές και τους χρωστάει η ζωή το όσκαρ. Όλοι ψάχνουν ρόλους χωρίς να υπάρχει έργο για να παίξουν. Όλοι διεκδικούν θέση στη σκηνή, χωρίς θεατές στην πλατεία. Για σκεφτείτε λίγο έξω από το κουτί, καλά μου παιδιά…
Και ένα Quiz καλά μου παιδιά για να’ χετε να σπαζοκεφαλιάζετε εκεί στην σκιά της ομπρέλας και στην αγκαλιά της ξαπλώστρας, στις παραλίες της Ψαρρούς ( πως τα λέω, πως τα λέω η κοσμοπολίτισα…):
Ποια α/πρόεδρος, είπε πρόσφατα για πρώην πρόεδρο “με έβαλε μπροστά και μετά μ’ άφησε να καώ”!(δις)